Sharli.

Sharli

1. Imię(imiona): Sharli Verl

2. Wiek: Dojrzewająca samica

3. Rodzina: Sharli nie pamięta zbyt dobrze swojej rodziny, wie tylko, że jej klan składał się z małej liczby osobników, a jej ojciec był Alfą. Często wpajali młodej Sharli miłość do natury, a jeszcze bardziej do Księżyca. Miał być zawsze ich przewodnikiem. Kiedy na teren jej rodziny wkroczyła inna wataha, całe stadko rzuciło się do obrony swojej własności. Sharli była wtedy szczenięciem, nie rozumiała tego co dzieje się wokół niej tak jak piątka jej rodzeństwa. Z nich wszystkich dziś kojarzyła tylko Farisa, starszego brata. Wiedziała, że była jedyną samiczką w tym miocie. Może to z tej przyczyny kiedy jej stado poczęło przegrywać i rozpierzchło się w różne strony lub ufnie przystąpiło do przeciwników, ona została porzucona przez swoją rodzinę. Zawsze tłumaczyła to sobie swoim młodym wiekiem. Takie malutkie i niepozorne szczenie, łatwo wtapiające się w uroczy las w którym żyje. Tak, to zapewne dlatego. Do dziś jednak nie odnalazła nikogo ze starego stada. Podróżuje sama, zwiedzając nowe zakątki.

4. Wygląd: Sharli jest młodą wilczycą, która dopiero poznaje większość aspektów swego wyglądu. Długie silne łapy kończące się małymi kremowymi łapami. Z początku nie mogła przywyknąć do ich długości, często potykała się o nie w biegu, teraz gdy codziennie biegała po lesie ot tak dla przyjemności wyćwiczyła je, co dodatkowo zaowocowało wspaniałą gracją jak na wilka, a także cichym skradaniem się. Jej futro ma ogólnie rudawy odcień przemieszany z brązem, w niektórych miejscach przechodzi on wręcz w beż lub pomarańcz. Długi pyszczek jest inny w stosunku do całego ciała gdyż biały. Ilekroć patrzy się na Sharli wydaje się, że zawsze się ona uśmiecha, ta mina po prostu przylgnęła do niej i nie zamierzała zniknąć. Wiele osób przekonało się jednak jak bardzo zwodnicza ona jest. Jej sierść wydaje się bardzo delikatna i lekka, przy każdym jej kroku faluje nieznacznie, a refleksy światła na tak różnorodnych barwach tworzą niesamowity efekt. Jeszcze ciekawsze są jej zielone oczy, wręcz barwy wiosennej trawy. W każdego wpatrują się z ciekawością, a także z pewną rezerwą. Kryje się w nich coś tajemniczego. Co? Trzeba samodzielnie sprawdzić. Prócz niezwykłej gracji, jest szybka, każdy jej ruch jest jednak przemyślany, porusza się ostrożnie, spokojnie, jest pewna tego co robi. Już kiedyś zauważyła, że kiedy jest bardzo skupiona i zmierza w jakimś kierunku macha ogonem w każdą stronę. Ogon swoją drogą był całkiem inny niż reszta jej ciała, a przynajmniej jego koniec który miał barwę brunatną.

5. Charakter: Młoda wilczyca musiała wychować się sama, przez większość czasu była bardzo strachliwa, można rzec że bała się własnego cienia. Samotne życie w głębi lasu nauczyło ją jednak cierpliwości, wyciszyła się i wręcz stała odważna. Mało rzeczy potrafiło ją przestraszyć. Mimo wszystko Sharli jest na swój sposób wrażliwa, szczególnie na piękno otaczającej ją natury, przykłada dużą wagę do szczegółów, lubi usiąść w zaciszu, na słońcu i pomyśleć. W nawyk weszło jej już nasłuchiwanie czy coś wokół się nie dzieję. Choć wydaje się opanowana przez większość czasu, szczególne sytuacje potrafią wyprowadzić ja z równowagi, a wtedy jest bardzo irytująca. Warczy na wszystkich i buntuje się. Nie potrafi znieść wtedy żadnych rozkazów, woli uciec gdzieś daleko i zniszczyć parę rzeczy. Choć jest samotniczką nie ma problemów z wytrzymaniem wśród innych wilków. Gorzej z podporządkowaniem się im, może to przez ojca Alfę, może przez jej własny instynkt.

6. Historia postaci: Od tego dnia gdy rozstała się ze swoją rodziną, tak brutalnie i niechętnie Sharli nie miała pojęcia co się dzieje. Była kompletnie zagubiona, nie wiedziała w którą stronę iść. Na nieszczęsnym polu walki leżały ciała różnych wilków, niektóre rozpoznawała bo były z jej stada, inne zaś widocznie były oprawcami. Kierując się instynktem sprawdziła czy ktokolwiek nie pozostał w okolicy, nie potrafiła sama żyć w lesie, matka nie pozwalała jej chodzić nigdzie z niesfornymi braćmi. Znała więc tylko te miejsca w które chodziła z matką. Teraz jest sama. Pozostawiając za sobą straconą rodzinę, a jednocześnie wspomnienia dzieciństwa, udała się na zachód. Samotne szczenięce lata spędziła głównie na poznawaniu okolicznych terenów, doskonaleniu swoich cech, a także poszukiwaniach. Czego szukała? Nawet nie potrafiła wyjaśnić. Może rodziny, może kogoś z kim mogłaby dzielić swoje troski i życie wilka. Samotność jednak aż tak jej nie doskwierała, zawsze znajdowała jakieś zajęcie. Niekiedy, gdy wpadała na tereny jakichś watah przeżywała całkiem ciekawe perypetie, a to tłumaczenie się, a to jakaś walka. Najczęściej każdy chciał by już tu została, jednak te rozkazy... Nie pasowało jej to, dla niej to było za wcześnie. Wracała więc na swoje śmieci, swój malutki teren który sobie przygarnęła gdzie wygrzewała się na słońcu lub kryła w kamiennej jamie w czasie zimy. Tak było do dziś. Budząc się pewnego ranka pierwszy raz poczuła, że ma dość takiego życia. Czas znaleźć rodzinę. Nową.

7. Cieczka(tylko u samic!):
Ostatnie 3 dni każdego miesiąca.