Legowisko Anahaty

Anahata

Tutaj Twoje ciało opanowuje błogi spokój. Czujesz delikatny powiew wiatru szamocący się między łapami. Na środku małej jaskini przygasa ognisko, dotyka Ciebie jego ciepło. Światło jakby chciało, ale nie mogło rozjaśnić tego pomieszczenia. Widzisz jakieś dziwne szlaczki na ścianach- czy są malowane krwią ofiar?- Być może. Sam sobie musisz odpowiedzieć... Czy malowała je Anahata?- Ona jedyna Ci odpowie. Miejsce jest dziwnie magiczne. Dlaczego?...

Anahata

Anahata przyszła i położyła się we wnęce w ścianie jaskini.
Ogień, który rozniecił pewnie lekki powiew wiatru dawał jej ciepło i pozwolił spokojnie zamknąć oczy. Będzie trzeba tu przyciągnąć jakąś skórę, bo mój kręgosłup zwinie się w literkę S i zastygnie- pomyślała wadera i zaśmiała się cicho. Teraz myślała o rozmowie z Fushigim. Czy warto go dalej rozgryzać? Czy zostawić napoczętego? Tamte pytanie napoczęło Fushigiego, jakby był owocem, którego miała zjeść po trochu. Nigdy nie rozgryzie go do końca- bo musi zostać ogryzek- sekrety- który zdradza się tylko drugiej połowie owocu. Chciała go poznawać. Był dla niej postacią przejmująca. Nie mogła zasnąć. Wyszła z wnęki i położyła się przed ogniskiem. Majestatycznie, jak sfinks nieruchomo leżała patrząc się w płomienie. Przypominała sobie słowa matki "Pamiętaj, że pierwszy jest ostatnim prawdziwym". O co chodziło? O wybranka jej serca? O co? Nie mogła się już jej spytać. Wyszła na skałkę przed jaskinię i popatrzyła się w niebo.
-Mamo, pomóż mi!- powiedziała, a łzy zaczęły jej same lecieć. Ana, uspokój się!- pomyślała i położyła się tak jak stała. Ułożyła pysk na łapkach i zamknęła oczy. Ogarnął ją błogi spokój. Spała.