Moczary.

Azura

Podmyte przez jezioro tereny po wielu latach zamieniły się w Moczary, jest tu bardzo niebezpiecznie! Słabym wilkom może bardzo łatwo ugrzać łapa, a wyciągniecie go z tej mieszaniny jest nie lada wyczynem godnym pochwały.

Nevera

Nevera podeszła bardzo blisko moczar i nagle jej łapka ugrzęzła w błocie! POMOCY! - krzyknęła jakby płakała. RATUNKU NIECH KTOŚ MI POMOŻE - Nevera krzyczała z całych sił !

Uxta

Vuxta czaił się na swoją zdobycz. Już miał skakać na bezbronną sarnę gdy... ktoś zaczął się drzeć. Zwinne zwierze uskoczyło i odbiegło w las. Uxta obrócił łeb w stronę tych okrutnych dźwięków. Gdy hałas się powtórzył rozpoznał słowo ,,pomocy". Postanowił sprawdzić kto pozbawił go obiadu i dlaczego. Doszedł do wadery stojąca w błocie. Nie zauważył niczego co mogło by spowodować aż takie darcie się.
- To ty się tak darłaś?- Zapytał mierząc ją.

Nevera

Tak - krzyknęła. Proszę pomusz mi ! Nie mogę się wydostać ! - poprosiła wilka o pomoc

Uxta

Vyxta zerkną na jej łapy. Podszedł do niej wywracając oczami. nie był skory do pomocy. Ale zawsze mógł zjeść szczenie. Zaśmiał się pod nosem i chwycił ją za kark. Uniósł młoda wadera i postawił na kamieniu.
- Jak ci na imię, z której jesteś watahy i co tu robisz?
zapytał cicho, zadłużając burczenie. Potem usiadł na ziemi i wpatrzył w nią swoje zimnie oczy.

Nevera

Je je... - jęknęło szczenie. Jestem Nevera i jestem z watahy wody - powiedziała z przerażeniem

Uxta

- Wody, wody.- powtórzył cicho. - Należysz do wody a z błotem sobie nie radzisz.- zakpił. Potem utkwił w niej badawcze spojrzenie. - Gdzie masz jakiegoś opiekuna?

Nevera

Nie mam mój brat uciekł ja jestem sama.

Uxta

Basior uśmiechną się w myślach. Musiał odgonić taka myśl, chociaż w brzuchu burczało mu nie miłosiernie.- A więc należysz do watahy wody, jesteś tu sama i ja jestem głodny.- To ostatnie powiedział wbrew sobie.

Nevera

Tak ale prosze nie zabijaj mnie - powiedziała ze strachem