Sylvia Jones - powieść 2012

Liva

No, cóż, ona będzie pisana na pewno przez cały rok, zapraszam do czytania, choć początek może być trochę "mdły", ale szybko się kończy Wink (1)

Główny motyw powieści: miłość do psów która zamienia się w poświęcenie życia szczurom

Rozdział I – "Breegan" powodem wycieczki do sklepu zoologicznego

W domu Jones'ów rozległo się dość ciche pukanie do drzwi. Już Julia Jones miała zamiar otworzyć, kiedy usłyszała krzyk swojej córki:
-Mamo, to na pewno Rachel! Ja jej chcę otworzyć!
I pędem młoda, 14 – letnia Sylvia zbiegła ze schodów, by przywitać, jak się nastolatce zdawało – Rachel Russo.
Kiedy drzwi się otworzyły, do mieszkania wparował młody mężczyzna z wężem boa na rękach.
-Dzień dobry – uśmiechnął się. - Czy chcielibyście państwo zakupić boa dusiciela? Nie jest groźny, zjada czasem kotki, ale oprócz tego jest boa – aniołkiem.
-Ładne mi państwo – mruknęła Sylvia, zniesmaczona z powodu jakiegoś głupiego mężczyzny ze śmiertelnie groźnym "boa – aniołkiem" -Nie, dziękujemy, ale nie mamy ochoty, aby zeżarł nas ten wąż z jakiejś puszczy amazońskiej.
-Ależ z jakiej Amazońskiej Puszczy! Wąż boa pochodzi z...
Nie zdążył dokończyć, ponieważ mama nastolatki wyrzuciła mężczyznę za drzwi razem z wężem boa, który zaciskał mu się wokół szyji.
-Co za ludź... - przewróciła oczami Sylvia.
-Kochanie, nie mówi się ludź, tylko człowiek – upomniała Julia swe dziecko. - Jesteś już w szkole średniej w 9 klasie, powinnaś to wiedzieć!
-Ja... - westchnęła dziewczyna i poczłapała się na górę, do swojego pokoju.
Mama nieszczęsnej nastolatki udała się do kuchni żeby przygotować skrzydełka w coli, w końcu było już południe!
Tymczasem Sylvia leżała na łóżku i pogrążyła się w myślach. Jak to mówią "myślała o niebieskich migdałach".
-Nie rozumiem, dlaczego Jack podwala się do Ericki, przecież ja jestem od niej lepsza! Może, gdybym ubierała się bardziej arogancko... - myślała dziewczyna. Ale zadzwonił jej telefon.
-Halo? - powiedziała. - Aa, cześć Rachel! No pewnie, że możesz wpaść! Ej, widziałaś tą nową galerię, co ją otworzyli w zeszłym tygodniu? Bla, bla, bla...
Po pięciu minutach przyjaciółka odpowiedziała:
-Stoję pod drzwiami.
A Sylvia gwałtownie zerwała się z łóżka i przerwała rozmowę, aby powitać towarzyszkę.
Nie minęła minuta, gdy przyjaciółki leżały na łóżku przeglądając czasopismo o gwiazdach [Breegan], śmiejąc się przy tym niemiłosiernie.
-No – zaśmiała się Rachel – Ale Shina to naprawdę przesadziła barwiąc swojego psa w kolory wschodzącego słońca!
-To jeszcze nic – Millo zafudnował swojemu pitbull'owi operację plastyczną! - wtrąciła przyjaciółce Sylvia.
-A wiesz, że podobno ten sklep zoologiczny "FriendPet" co go otworzyli w zeszłym miesiącu, zakupił szczeniaka z hodowli Doberman'ów Rimmel "A touch of heaven "?
-Taak? - zdziwiła się Sylvia. - To super!
-Hej, a może sprawdzimy, czy to prawda? - zaproponowała Rachel.
-Wiesz... - zaczęła przyjaciółka niepewnie i zeszła powoli na parter. A towarzyszka za nią. Wtem Sylvia podbiegła do wieszaka i wzięła z niego polara. Jej ostatnia rzecz przed wyjściem z domu to były słowa: kto ostatni we "FriendPet" ten wyciera wymiociny z hodowli "A touch of heaven "! - zawołała dziewczyna i z uśmiechem opuściła dom. Rachel – razem z nią, ale nadal była w tyle.

Rozdział II – sławny doberman we “FriendPet”

Dziewczyny, aby dojść do “FriendPet” musiały przejść przez park Lincoln'a, skręcić w lewo, potem minąć ogromne drzewo z jeszcze większą jemiołą niż ono samo, i minąć lasek. Dalej była już dróżka, za którą krył się sklep zoologiczny. Przyjaciółki ujrzały budynek, nawet duży, i weszły do niego.
Kiedy Sylvia i Rachel przeroczyły drzwi “FriendPet'u” do ich uszu doszedł miły dźwięk. To był dzwonek. Zobaczyły mężczyznę w wieku ok. 40 lat, który siedział za ladą, otoczony artykułami i dodatkami dla zwierząt.
-Dzień dobry – przywitały się. - mamy ochotę rozejrzeć się po sklepie. Czy mógłby pan nas oprowadzić?
-Ja nie – zaśmiał się.- bo ja siedzę za ladą. Ale mam pomocnika, który na pewno chętnie przedstawi wam nasze futrzaki. Jackob! Chodź tutaj! Masz robotę!
I nieziemsko przystojny Jackob z niebieskimi oczyma przybył niczym strzała. Od razu zgodził się oprowadzić nastolatki.
Sklep nie był takie jak inne. Był, właśnie – inny. Bo zwierzęta miały duże wybiegi, zawsze miały co jeść i prawie co chwilę przebywały z człowiekiem. Obydwie dziewczyny pokochały ten sklep. Sprytna Sylvia robiła zdjęcia budnyku od wewnątrz, jak i na zewnątrz, żeby móc potem naszkicować to wszystko. Zwierzęta oczywiście osobno.
-Oto jest wąż boa – powiedział Jackob i uśmiechnął się do towarzyszek.
Sylvia szybko pstryknęła zdjęcie. Uśmiechnęła się, bo bardzo lubi szkicować, jest to jej pasja, a boa dusiciel jest najlepszym modelem na zdjęciu, dlatego zrobiła więcej zdjęć, i wybrała najlepsze.
-Czy można wziąć go na ręce? - spytała Rachel.
-Oczywiście – odpowiedział Jackob i wyciągnął węża. A po chwili dodał – to jest samica.
Podał boa dusicielkę dziewczynie, która najpierw zrobiła wielkie oczy, ale potem przyzwyczaiła się do pełzającego węża, który oplatał jej ciało.
-Haha! Rachel na widok węża... - zaśmiała się Sylvia i pokazała przyjaciółce jej przerażenie na widok samicy boa dusiciela.
-Usuń to! Usuń to! - domagała się nastolatka, ale nic z tego nawoływania nie wyszło. Zdjęcie zostanie na zawsze.
-No dobrze -uśmiechnął się chłopak, i poszedł dalej. - Tutaj są pająki,...
-Których nie chcemy oglądać zapewne, prawda Rachel? - weszła w słowo Sylvia i rozejrzała się wokół.
-Rachel? - zawołał Jackob. - Rachel, gdzie jesteś?
W sklepie zoologicznym panowała absolutna cisza, no oprócz ćwierkających, syczących, piszczących stworzeń, jasna sprawa.
-Rachel do... - miała przeklnąć nastolatka, ale wraz z Jackob'em usłyszały ogłuszający krzyk wysokiego tonu:
-AAAAAAAAAAAAAAAAAA! - wrzasnęla jakaś istota, ale wszyscy przecież wiedzieli, że to przyjaciółka Sylvii, więc od razu pobiegli za krzykiem.
Kiedy tam dotarli, biedna dziewczyna miała na sobie śmiertelnie groźnego pająka i kraba. Dodatkowo miała na sobie wiadro wody, więc to już naprawdę makabryczna sprawa.
-O,oooooo! - przeraził się Jackob i zamarł. - N,nnnnie ruuuszszszuszaj się, zaraz zdejmę tego ppptasznika,
-Co?! AAAAAA! - wrzeszczała Rachel jeszcze bardziej, kiedy dowiedziała się, że nosi na ramieniu ptasznika.
Sylvia wiedziała, co robi przyjaciółka, kiedy panikuje. Musiała czymś ją uspokoić, i to natychmiast.
-Eee, hej, a wiesz, że ptaszniki na ramieniu są strasznie modne? - wypaliła, niezbyt przekonana, że to pomoże.
-Taak? To super! - rzekła zadowolona nastolatka, że w ogóle udało jej się podążyć za modą.
Tymczasem Jackob błyskawicznie zdjął Rachel ptasznika i kraba, sam ryzykując ugryzieniem.
-Łooooo...! Jackob, ryzykowałeś ugryzieniem, żeby uratować moją przyjaciółkę! Jesteś cudowny! -
I Sylvia rzuciła się na szyję chłopakowi i pocałowała go w policzek. Chłopak zaczerwienił się, i nie potrafił tego ukryć w żaden sposób, powiedział:
-No, dobrze – szczery uśmiech – To Rachel chyba będzie musiała się przebrać, więc na zakończenie chcę Wam pokazać naszą chlubę.
I zaprowadził nastolatki do ogromnego wybiegu pełnego psich zabawek, tuneli, i innych “dupereli”.
-A oto jest Doberman z hodowli “A touch of heaven” Rimmel!
-Ooo! - zachwyciła się Sylvia.
-Łał... - druga dołączyła do fanów tego Dobermana.
-Ile kosztuje? - spytała jedna z dziewczyn, świadoma ceny.
-Tak szczerze... - zawstydził się Jackob – Tak szczerze, to dla Ciebie dałbym go za darmo – dokończył i strasznie się zarumienił.
-Ooo, dziękuję – odpowiedziała Sylvia i poprawiła całus, bo tym razem wycelowała w usta. -Rachel – zawołała władczo nastolatka – Idż się przebrać, a ja jeszcze tu będę. Mam coś ważnego do załatwienia.
Kiedy przyjaciółka opuściła miejce, dziewczyna powiedziała do Jackoba: A wiesz? Skorzystam z tej okazji...
-To...
-Tak się składa, że mam tu trochę kasy na akcesoria... - przerwała chłopakowi Sylvia – więc kupię wszystko, byle dla Simmon'a.
-Zaraz... A kto powiedział, że Simmon? - zdziwił się Jackob.
-Jak to kto? Ja!
Młodzieniec poszedł do półek z karmą dla psów, legowisk, a także zabawek, karm, obroży, i innych “dupereli”.

A rozdział II jeszcze niedokończony Wide grin

Arise

o widzę, że dalej piszesz Wink (1)

Widzę, że idzie Ci coraz lepiej c:

Hitashi

Łał.... Masz talent ! Czekam na dalszą część ! ;D