Szczyt urwiska.

Shigeru

Wilczyca wgryzła się w jego krtań, jej kły tonęły tam tak, jakby była to miękka pościel. Strużki krwi ściekały w dół, wadera widziała, że jej ofiara jeszcze żyła, jakby zależało jej na sprawieniu bólu. Zmiażdżyła mu kości, dziko łamała żebra, a morderca nie mogąc się bronić zdychał na oczach Shimizu. Beta śmiała się ironicznie, pochwyciła wilka za fałdę skóry na szyi i ciągnęła w kierunku przepaści zostawiając szlak szkarłatnej mazi. Do jej stojących uszu dobiegło tylko ciche „Nie” należące do lekarki.
- Poczuj jak to jest, kiedy toniesz we własnym sumieniu, morderco- wzięła zamach, co nie sprawiło jej problemu.
- A ty poczujesz to razem ze mną- syknął swoje ostatnie słowa chwytając resztkami sił białą samicę za łapę ściągając w dół razem ze sobą.
Ich splątane, zakrwawione ciała leciały z niesamowitą szybkością w dół, Shigeru ujrzała jak jej ofiara nadziała się na ostry, wystający szpikulec. Przebiło go to na wylot, a ona leciała dalej i dalej. Czuła jakiś nieokreślony spokój, przypomniało się jej jak rozmawiała, mówiła do gwiazd. Opowiadała im o tym, że ciekawa jest, czy wtedy Hidoi się bał. Miała odpowiedź, nie. Czyli to była prawda, Hidoi nigdy niczego się nie bał.
Ciemność, potem była już tylko ciemność.

Shimizu

Shimizu stała oniemiała. Podeszła do brzegu urwiska patrząc w dół. Podążała wzrokiem za spadającą w czarną otchłań betą. Po raz pierwszy od czasu dołączenia do watahy, czuła się samotna. Miała nadzieję, że znajdzie pierwszego w życiu przyjaciela. To wydarzenie zmieniło wszystko. Do oczu wadery napłynęła łza. Jedna, niewinna kropla wody, goniła teraz betę, bezwładnie opadając w dół. Wilczyca jeszcze raz spojrzała na czarną otchłań, której dna nie było widać. Ze smutkiem w sercu odeszła z miejsca zdarzenia. Nawet jako lekarz, nic nie mogła poradzić w zaistniałej sytuacji.

Vivien

tam gdzie ból tam i zmora stanęła jak mgła naprzeciw shimizu i odgarnęła czarne włosy ukazując bezzrenicowe białe oczy takie oczy padły wprost na waderę opuściła grzywę i minęła lekarke wysoka wychudzona jak smierc kroczyła dalej dalej aż do przepaści zawyłaa oznajmiając koniec bety i jej wroga potem zniknęła jak mgła dla lekarki to było dziwne aż zanatto trochę sie bała ... a viv wiedziała dlaczego znikąd odezwał się diaboliczny śmiech i niósł sie milami ...

Arise

Możemy znajdować się tylko w jednym miejscu jednocześnie. W dodatku nie możesz pisać bez akceptacji twojej karty postaci.

Odsyłam do regulaminu, gdyż naganne łamiesz jego zasady.

Vivien

/// aha sory ok poprawię się ///

Hidoi

Hidoi smutnym krokiem szedł w stronę urwiska. Zauważył w oddali waderę, co rozbudzało w nim ciekawoś. Wiedział że nie powinien rozmawia ze samicami, a już szczególnie z obcej watahy. Nie chcąc zwracać na siebie uwagi basior powoli szedł w kierunku przepaści. Kiedy dojrzał wilczyce postanowił nie odzywa się bez powodu. Jego nieśmiałoś nie pozwalała mu podejść i powiedzieć cześć. Chcąc czy nie chcąc wiedział że czeka go konwersacja, lecz nie chciał się wycofywać. Kiedy podszedł do przepaści przysiadł i zanużył się w jej ciemności. Siedząc zastanawiał sie co robić. W końcu udało mu się przewalczyć nieśmiałość. Wstał, podszedł bliżej do wilczycy i powiedział chicho: Witaj, jestem Hidoi. A ty jak masz na imię? Aby uniknąć nie potrzebnych konfliktów wilk postawił mały kroczek do tyłu. Czekając na odpowiedź nieznajomej wilczycy Hidoi pogrążył się w myślach, ale otrząsnął się i skierował wzrok na waderę.

Hidoi

Hidoi w pewnym momencie stwierdził że jest ofiarą losu. Nie stąd, ni z owąd, odbiegł gdzieś niżej i przysiadł. Nie wiedział dlaczego to zrobił. Zastanawiał się nad wróceniem tam, ale został tam gdzie siedział. Rozmyślał i rozmyślał. Praktycznie Hidek stwierdził że nikt tu już nie przyjdzie, a wilczyca stająca na urwisku zniknęła.

Moon

Moon powolnym krokiem szedł w stronę urwiska. Czuł się strasznie zmęczony, tak to już bywa w ziemskim żywocie. Usiadł na przeciw wilka.
- Witaj - odparł.
Zlustrował wilka uważnym spojrzeniem. Jego wzrok nie wykazywał ciekawości.
Uśmiechnął się nie wyraźnie. Wyprostował przednie łapy. Poruszył wolno ogonem. Przymrużył oczy.

Hidoi

Witaj.- rzekł smutnym głosem wilk, lecz przymopniał sobie i skarcił się w myślach: "Hidoi co ty wyprawiasz!? To twoja alfa!" Wstał ziewnął i rozciągnął się. Był poddenerwowany nową watahą.

Uxta

Vύχτα zobaczył dwa wilki. Dawno z nikim nie rozmawiał. Podbiegł do nich lekkim truchtem. W jednym z wilków rozpoznał Alfę watahy do której właśnie został przyjęty. - Witam. Powiedział radosnym tonem. Uznał to za dobrą okazje do nawiązania więzi stadnych. Usiadł obok. Jego wzrok skupił się na pięknych widokach. Zaparły mu dech. Widział z tond las i polanę i jezioro. - Pięknie tu. -Powiedział jakby do siebie. jego wzrok opadł na Alfie.