Jaskinia pod wodospadem.

Kirken

Przyjrzała się uważnie obu tunelom. Oba były tak samo ciemne. Kirken uniosła pysk i zaczęła węszyć. Z lewego dobiegła zapach nietoperzy i wydawało się, że był mniej wilgotny. Z prawego natomiast dobiegała jakaś dziwna woń, bo nie tylko nietoperzy. Do tego wilczyca czuła stamtąd woń stęchlizny, a więc możliwe, że było tam źródełko.
- Ja idę w prawo.
Powiedziawszy to, nie czekając na pozostałe ruszyła w głąb prawego tunelu. Męczyło ją małe pragnienie i miała nadzieję znaleźć trochę wody. W dodatku chciała sprawdzić co to za zapach.

Arise

Zapach dobiegł do nozdrzy Arise. Nie miała pojęcia którędy ma pójść i z ciekawością patrzyła, dokąd pójdą jej towarzyszki. Kierken podążyła w prawo. Wadera zastanawiała się przez chwilę czy to dobry wybór, jednak zdecydowała się iść za nią. Nie chciała zostać sama, w tak przerażającym miejscu.
Machając ogonem i nucąc jakąś swoją piosenkę, ruszyła za waderą i cicho nawoływała Rose, by i ta podążyła za nimi. W grupie raźniej.

Vivien

wszedła na pobliski kamień zmora rozejrzała się dokładnie,ziewnęła i zasnęła raz po raz kropla wody muskała jej futro..*_*

Gość

Nirvana upadła. Pobiegła szybko w stronę skalistego wodospadu. Nie zważając na obcy zapach wbiegła do środka i stanęła. Wpatrywała się w głąb jaskini. Nie wiedziała co ją czeka jeżeli wejdzie. Była przecież młodą wilczycą. Do tej pory włóczyła się sama po świecie. Położyła się zatem przy wejściu, a krople wody spływały po jej nosie. Oparła głowę na łapkach i czekała. Nie wiedziała co się dalej stanie, była bardzo zmęczona. Nieufnie spoglądała na otaczające ją piękno przyrody. W końcu zasnęła...

Pisanie bez karty - dostajesz ostrzeżenie. Natychmiast ją napisz. Regulamin również przeczytaj, bo wszystko wskazuje na to, że tego nie zrobiłaś. ~Nivera

Uxta

Vuxta przebił się przez taflę wody. Wszedł do jaskini, rozejrzał się po niej. W końcu energicznie otrzepał się z wody. ,, Jestem tu sam'' Powiedział do siebie w myślach. Nie był z tego zadowolony. Co mu przyszło z tego wszystkiego. Dużo by dał z towarzystwo. Przeszedł kilka razy po jaskini. W końcu wybrał jedną z największych kęp mchu. Delikatnie się na niej położył. Łeb opadał mu na łapy. Przymkną powieki. Gdy nabrał sił wstał i wyszedł nie pozostawiając żadnego śladu po swojej obecności.

Mina

Mina ostrożnie weszła do jaskini. Orzepała swoje przemoczone, czarne futro. Obejrzała się za siebie, szukając wzrokiem wilków. Czarna wadera poczuła, że w jaskini jest o wiele cieplej niż na zewnątrz. W jej myśli pojawił się obraz Diabla. Westchnęła ciężko i położyła się na kamieniu, lekko porośniętym mchem. Patrzyła w taflę wody lejącą się na wejście do groty.

Uxta

Vuxta wszedł chwilę po niej. Otrzepał futro z chłodnej wody. Był tu jeż kiedyś. W powietrzu unosił się zapach stojącej wody. Podszedł do wadery.
- Myślisz, że ta mała poszła za nami? - spytał spokojnym głosem. Osobiście było mu to obojętne, chociaż z drugiej strony w kupie raźniej, prawda? Uśmiechną się pod nosem. Bardziej do siebie niż do towarzyski no ale uśmiech to uśmiech, nie ważne do kogo jest kierowany. Wyciągną się i położył na kamiennym podłożu. Oparł swój wielki łeb na przednich łapach a ciemne oczy utkwił w Minie.
- Powiedz mi coś o sobie.- zaproponował. W sumie nic o niej nie widział, a warto mieć jakieś konkretniejsze informacje o rozmówcy.

Mina

Wadera przyjrzała się wilkowi po czym odwróciła wzrok i westchnęła ciężko.
- Ja sama już nie pamiętam jak to dokładnie było. Wiem, że nie mam rodziców. Zginęli... Przeżył mój brat, ale nie wiem gdzie on jest. Nie widziałam do tyle lat... - z oka kapnęła jej łza. - Minęło mnóstwo czasu, zanim trafiłam do Watahy Ognia. Poznałam tam Diabla, mojego... partnera. Ale rozstaliśmy się, po pewnej kłótni. nie chcę już do tego wracać. - po chwili zamknęła oczy, aby zdusić łzy.
- A Ty? Opowiedz o sobie.- ożywiła się, lekko machając ogonem, jakby rozwiewając swoje smutki.

Uxta

Przechylił łeb by przyjrzeć się jej.
- Ja... miałem dość specyficzną rodzinkę... Nie miałem rodzeństwa, przynajmniej mi o nim nie wiadomo, ojca też nie było mi łaskawe poznać. A matka szybko znudziła się rola matki i mnie porzuciła, chociaż, chyba miała taki zamiar od samego początku, bo nie zdradziła mi swojego imienia. Jej słowa pożegnania Τίποτα δεν είναι σκούρα μέχρι να μην υποτιμήσουν. co po grecku oznacza Nic nie jest ciemne do puki tego nie oczernisz. I poszła. Od tego czasu byłem sam. Aż dotarłem do watahy natury, gdzie cieszę się stanowiskiem Bethy.- powiedział końcówkę wesoło akcentując jak by było to najszczęśliwszą rzeczą jaka go spotkała. Teraz podszedł do niej.
- Nie smuć się.- powiedział lekko szturchając ją łbem. Nie chcał by waderze było przykro z natłoku wspomnień.

Mina

Wilczyca uśmiechnęła się lekko.
- Beta Watahy Natury? Przepraszam, nie wiedziałam. Oddaję pokłon. - uśmiechnięta wstała i lekko się schyliła kłaniając się przed wilkiem.
Jednak nie dała rady utrzymać się na łapach i przewróciła się do przodu. Towarzyszyło temu głuche jęknięcie wilczycy. Po chwili jednak w jej oczach widać było jako taką radość a ona sama zaczęła się cichutko śmiać.