Skała pod wodospadem.

Anahata

Anahata położyła się obok Fushigiego. Wysunęła łapki i pozwoliła pyszczkowi opaść na nie. Patrzyła się na wodospad i pozwoliła kroplom muskać jej nos.
-Tutaj jest magicznie, prawda?

Deina

Deina się uśmiechnęła szeroko, jakby miała się zacząć śmiać.
- Tak, poniekąd tak. - odparła - Jednak najbardziej magicznym miejscem w krainie jest jezioro marzeń -
Odwróciła głowę w stronę swej watahy. Jeziorko właśnie tam się mieściło.

Fushigi

Fushigiego pyszczek znowu wywinął się w uroczym uśmiechu.
- To jest magiczne, ale Deina ma racje, Jezioro Marzeń to dopiero coś... chociaż woda tak naprawdę w każdej postaci ma coś w sobie - odparł i zmierzył ciepłym wzrokiem Ane, a potem swoją alfę. Wyciągnął się.
- Ściemnia się - mruknął patrząc w niebo. Lubił noc, ale nie tak bardzo, jak wode.

Anahata

Wilczyca wyciągnęła i się ziewnęła otwierając pysk najszerzej jak mogła.
-Już się ściemnia, a ja nie zjadłam dziś nic porządnego- przy drzewach śmignęła sarna. Anahata poniosła się i wymownie spojrzała na Fushigiego i swoją alfę.
-Ktoś głodny?- spytała zawadiacko i mrugnęła okiem.

Deina

- Taak - odparła - i robi się zimno, chyba zaraz pójdę do nory -
Powiedziała wywijając swoje usta do góry. Jednak chciała zaczekać na nowo poznanych kumpli. Przecież by ich nie zostawiła samych. Jeszcze raz podeszła do bryzy lecącej z wodospadu i jakby dotknęła jej.

Anahata

Anahata zaczęła się skradać do przyszłej ofiary. Bezszelestnie posuwała się po trawie. Oblizała się i wyskoczyła. Błyszcząc w zachodzącym słońcu leciała nad horyzontem. Wbiła zęby w udo sarny, która padła na ziemię nie mając pewnie innego wyboru. Anahata była za głodna na użalanie się nad ofiarą. Wbiła zęby w bok wyciągając spory kawałek mięsa i zjadając go niemal natychmiast. By zaoszczędzić sarnie cierpienia wgryzła się w jej szyję. Sarna opadła na trawę. Anahata przyciągnęła sarnę i położyła przy Deinie.
-Pani..,- ukłoniła się nisko.

Deina

Deina ukłoniła się do Any. I uśmiechnęła się szeroko.
- Dziękuję, nie jestem głodna - mruknęła.
Przeciągnęła się przeraźliwie jakby chciała właśnie pójść spać. Ułożyła się wygodnie na trawie otulając się ogonem. Jednak oczu nie zamykała, cały czas obserwowała co się wokół niej dzieje.

Fushigi

Fushi w milczeniu obserwował polującą wilczycę. Robiła to dość wprawnie. Uśmiechnął się - dorastające wilki mają z tym zazwyczaj problemy. Otulił się ogonem i spojrzał na wodospad. Odbijał się w nim księżyc - dzisiaj akurat była pełnia. Miał ochotę wyć, ale to takie dzikie zachowanie w obliczu dam..
Fushigi położył łeb na łapki.

Anahata

Anahata obgryzła żebro ofierze i przyciągnęła ją do Fushigiego.
-Może ty się skusisz?
Kąciki ust Anahaty powędrowały do góry.

Fushigi

Wilk z uśmiechem odparł wilczycy;
- Nie, ja dziękuję, jadłem już - po czym wstał. Najwyższy czas nieco rozprostować kości, ile można leżeć i leżeć?
Przeszedł się dostojnie kawałek, skoczył tu i tam aż podszedł do krawędzi ujścia wodospadu. Zamoczył łapkę, a potem ochlapał wilczyce. Uśmiechnął się szerzej.