Moczary.

Nevera

Nevera już tak bardzo nie płakała i prawie nie czuła bólu. Szczenie zaczęło lizać Minę po pyszczku. Przypominasz mi moją mamusię która zawsze mnie przytulała - Nevera powiedziała do Miny. Uważała że ona i Mina zostaną kimś więcej dla siebie niż poprostu wilkami.

Czika

Czika popchnęła głową Kiriku by się ruszył. Sama nie zrobiła nic. Musiał się przemóc bo sytuacja tego wymagała. Było jej ciężko, był to pierwszy raz kiedy musiała to powiedzieć. - Może lepiej ja zostanę a ty poszukasz, do niczego innego się nie przydam, bo ja... ja nie widzę.- udało jej się w końcu. Czuła się okropnie.
// piszmy w kolejności ja, Kiriku, Mina, Nevera. //

Nevera

// Ale już teraz piszemy w kolejności ? //

Kiriku

Kiriku wstał.
- Jak w tym wieku można jeszcze nie potrafić biegać.
W tym wieku nie chodzi się po takich terenach samemu.
Powiedział rozzłoszczony. Po czym powolnym krokiem
ruszył w kierunku zarośli.

Mina

Mina spojrzała na Czikę zdziwiona. Nie widzi? Jest ślepa? Poczuła coś w rodzaju smutku. Było to dla niej... dziwne. Popatrzyła na Neverę a później na Kiriku.
- Dobrze. Niech on idzie.- warknęła.Następnie nachyliła się nad małą i szepnęła jej do ucha:
- Chodź. Pomogę Ci wstać, ostrożnie.
Nachyliła się aby Nevera mogła złapać się jej sierści i podnieść.

Nevera

Nevera wstała. Dzięki za pomoc - powiedziała do Miny. Szła kulejąc i od czasu do czasu upadała na ziemię. Rozglądała się za czymś do jedenia. Zaczęło jej strasze burczeć w brzuchu.

Czika

Czika słysząc że mała wstała ruszyła za nią. Odwróciła łeb w stronę gdzie wyczuwała Kiriku.
- Choć, z nami.
Krzyknęła do niego i przyśpieszyła kroku. gdy wyrównała z Neverą podeszła tak by podpierać ją.

Kiriku

Kiriku obejrzał się za siebie i spojrzał na wilki.
- Przecież miałem iść po zioła, ale jeśli tak to mogę zostać.
Zaśmiał się cicho.
- My sami nic nie zrobimy. Nie jesteśmy medykami, a oni
są potrzebni nie bez powodu.
Usiadł i przypatrywał się wilczycą.

Mina

Mina starała się iść powoli i podpierać Neverę. W tymże samym czasie myślała o Diablu. Lekko posmutniała na samo wspomnienie o wilku. Bolało ją to, była sama. Samotna. Ale nie! Teraz nie czas na myślenie o nim. Chociaż... Chciała go przeprosić. Czuła się winna i to wszystko sprawiało, że bolało ją serce. Czasem zapierało dech a wtedy czarnuli płynęły łzy.

Nevera

Mina dlaczego płaczesz - Nevera spojrzała na Minę. Myślała że coś Minie się stało dlatego płakała. Maluch lekko odżucił ciało Miny i wstał o własnych siłach. Nevera przytuliła Minę. Nie płacz będzie dobrze - powiedziała do wilczycy. Wszystko jest w głębi serca - Nevera powtórzyła cicho Minie to co powiedziała jej matka gdy się narodziła.