Spalona część lasu.

Harut

Słysząc pytanie wadery zastanowił się chwilę nad odpowiedzią. Łapa odrobinę bolała, ale wolał nie robić jej przykrości. Bądź co bądź sam postanowił im pomóc w walce z ludźmi i tylko siebie może winić za wszystkie rany jakie odniósł. Nie mógł jednak powiedzieć, że czuje się świetnie, bo wilczyca od razu wyczułaby kłamstwo.
- Jakoś - rzekł starając się sprawić by jego twarz przybrała lekki uśmiech.
Nagle jego łapę przeszył dość duży ból. Syknął i się zatrzymał. "No pięknie, teraz na pewno uzna mnie za kłamcę" pomyślał. Aisha jednak tego nie zauważyła i zdołała go wyprzedzić. Harut postanowił ją dogonić jednak nim zdołał się do tego zabrać usłyszał jej krzyk - "Harut uciekaj!" Bez zastanowienia wykonał jej prośbę. Nie zdołał nawet pomyśleć czy powinien uciekać. W pewnym momencie zatrzymał się. Mocno się przeraził na myśl, że przez jego tchórzostwo może się coś stać waderze.
- Wszystko w porządku? - krzyknął wyraźnie zaniepokojonym głosem.

Aisha

Niegroźna, czarna plamka na horyzoncie, okazała się być całkiem sporawym niedźwiadkiem. Wadera odwróciła się, spoglądając na Haruta. "Posłuchał mnie. to dobrze, nie wiem co bym zrobiła gdyby coś mu się stało.." - myślała.
Usłyszała jego pytanie.
- No uciekaj wreszcie! - krzyknęła w roztargnieniu.
Tymczasem niedźwiedź już był przed nią. Syknęła, patrząc mu w oczy. W jej oczach ukazał się strach, lecz szybko minął, nie było na to czasu. Zawyła w niebo, z nadzieją, że Jurgi ją usłyszy i ucieknie. Po czym rzuciła się z otwartym pyskiem w jego szyję. Krew jego była słodka, dziwnie pachniała. Niedźwiedź swą masywną łapą odrzucił waderę gdzieś w bok. Aisha nie zamierzała puścić jego szyi, lecz uderzenie było za silne. To nic, że wyrwała mu kawałek mięsa z szyi oraz swój własny ząb. Krew lała jej się z pyska, wolała to niż gdyby miała ją połykać. Niedźwiedź ryknął z bólu, po czym ruszył w kierunku Haruta. Wadera szybko się pozbierała i wybiegła na wprost ogromnemu zwierzęciu.

Harut

Aisha kazała uciekać Harutowi lecz ten stał w miejscu osłupiały i patrzył na jej walkę z potężnym monstrum. Serce biło mu jak szalone gdy przyglądał się lotowi odrzuconej z wielką siłą wadery. Niedźwiedź ruszył na niego. W głowie przeleciała mu szalona myśl "rusz w jego kierunku". Oboje biegli do siebie z wielkim rykiem. Harut myślał tylko o śmierci, nie widział innego wyjścia. Wreszcie się stało. Stanęli na przeciwko siebie. Basior nie wiedział co robić. Misiek wykorzystał tą chwilę niepewności i uderzył go potężną łapą. Wilk przeleciał kilka metrów. Zdaje się, że jest cały połamany.

Aisha

Aisha zauważyła zmęczenie zwierzęcia. Dlatego zebrała resztki sił aby zwieść niedźwiadka. Nie pozostało jej nic innego jak podbiec do tyłka miśka i ugryźć go w ogon. Zwierze ryknęło po czym rzuciło się w pogoń za waderą. Aisha świadoma zagrożenia, na jednym z zakrętów schowała się w krzaki, lecz niedźwiedź biegł dalej. Wadera szybko podbiegła do Haruta.
- Nic Ci nie jest? - spytała z troską - Kazałam Ci uciekać! Mogłeś teraz spokojnie biec sobie gdzieś tam z Jurgenen, a nie być leżeć tu, ze mną na karku. Tylko Ci zawadzam.. - po czym postanowiła upolować zająca. Szarak nie stawiał większego oporu więc zaniosła go Harutowi. - prosze, Tobie bardziej się przyda.

Harut

Aisha uratowała go przed niechybną śmiercią. Bardzo mądrze ugryzła niedźwiedzia w ogon. Ten nie mógł oddać jej atakiem za atak, bo musiał się wpierw odwrócić. Gdy to uczynił wadera była już daleko przed nim i bez problemu go wykiwała zmylając jego pogoń. Harut podziwiał ją za taką sprawność bojową. Wkrótce wróciła i wykazała wielką troskę o niego.
- Pomijając to, że w ciągu może dwóch godzin z sprawnego wilka zamieniłem się w żywego wraka, nie nic mi się nie stało - powiedział siląc się na uśmiech przez łzy. - To raczej ty masz mnie na karku. Tobie raczej nic się nie stało tym czasem ja nawet się nie dźwignę.
Wilczyca pobiegła upolować zająca i przyniosła go do basiora. Ten chciał się trochę posilić lecz nie potrafił. Nie mógł podnieść nawet pyska.
- Coś czuję, że wpadłem w jakieś większe bagno - rzekł smętnie.

Aisha

Wadera odgryzła część mięsa i podrzuciła go Harutowi pod pysk.
- Dasz radę go zjeść? - spytała z troską. Aisha nie lubiła zimy a ta się tak niechybnie zbliżała. Za nim się obejrzy zacznie padać śnieg - I dupa.. - powiedziała pod nosem.
Telepało nią w prawo i lewo.
- Przynieść Ci coś jeszcze? Wody, jedzenia? jakiś koc?

Mina

Mina wpadła rozpędzona na to miejsce. Czuła wyraźny zapach zdobyczy. W oczach miała dziwne szaleństwo a raczej szczęście. Zobaczyła w oddali stado saren. Podbiegła do nich. Śnieg był zmieszany z węglem i spalenizną co sparawiało go brudnym. W tych warunkach wadera mogła polować ale teraz czekała z daleka na Diabla. Obejrzała się. Gdzie też on może być, pomyślała i zobaczyła postać wyłanaijącą się ze skarju lasu. Jej złote oczy się zaświeciły.

Diablo

Diablo biegł dość szybkim kłusem w stronę Miny. Kiedy już do niej dotarł powiedział: -O widzę sarenki. Nareszcie będzie mógł sobie podjeść. Usiadł na śniegu obok wadery. Nie patrzył na nią, lecz na sarny szukające jedzenia w zaspach. -Jaki plan działania? W końcu wadera nie zapraszałaby go tu po to aby tylko patrzył się na to jak ona próbuje złapać im jedzenie.

Mina

Mina nie słyszała wilka. Mina kopała dołek. Głęboki i szeroki. Wyznaczyła łapą kawałek ośnieżonej ziemi i rzekła w czasie pracy:
- Pomóż mi.- nie patrzyła czy wilk jej pomaga tylko darła z zapałem ziemię. Ukopała spry dołek gdy nagle przerwała.
- Idź na drugą stronę. Dojdę do ciebie i zagonimy tu sarny. Nie będą miały drogi ucieczki. Złapiemy dwie młode sztuki. Jasne?- wysapała. To nie było pytanie czy Diablo się zgadza. To był rozkaz. Mina była doskonałym strategiem więc jej planu nic nie mogło podważyć. Zawsze się udawał chyba, że pracowała z wyjątkowo nieudolnymi wilkami. Jednak wiedziała, że Diablo zrobi co mu kazała i wykona robotę perfekcyjnie. Znowu zabrała się za kopanie.

Diablo

Diablo wykonał wszystko tak jak kazała mu Mina. Gdy kopał dziurę w ziemi czuł, że podłoże jest bardzo twarde. O wiele gorzej niż wiosną lub latem. Kopał zawzięcie i nic się nie odzywał. Kątem oka obserwował zachowanie saren. Jak narazie nie zauważyły dwóch wilków, które podejrzanie się zachowywały.