Środek lasu.

Entari

Wilczyca nie zwolniła. Wręcz przyśpieszyła lekko. Biała kitka jakiegoś koziołka mignęła między drzewami. Entari skierowała się w tamtą stronę. Nie atakowała choć miała do tego sposobność. Chciała poczekać na Minę. Była ciekawa jak sobie radzi. Tak naprawdę nigdy nie widziała jej w akcji.

Mina

Kiedy wadera zobaczyła, że Entari ją wyprzedziła, sama ruszyła do ataku. Przemknęła między drzewami oddalajc się od ofiary. Widziała wyraźnie swoją zdobycz. Biegła równo z nią. Kiedy zwierzę zawróciło, Mina wyprzedziła je zaskakując z przodu. Nie była pewna co się dzieje bo młody jeleń ominął ją i zdążyła złapać go za tylną nogę. Stworzenie przewróciło się i wierzgając na wszystkie strony starało się obronić ale Mina wiedziała gdzie ma podejść. Złapała go za szyję i zaczęła porząsać aby poszerzyć ranę i przyśpieszyć śmierć. Poczuła ciepłą krew na pysku i kiedy zwierzę padło, rozejrzała się za Entari.

Entari

Wilczyca obserwowała poczynania Miny z pewnej odległości. Siadła pod drzewem i patrzyła z mroczną satysfakcją na śmierć zwierzęcia. Uśmiechnęła się pod noskiem. Podeszła do towarzyszki i z bliska obejrzała jej dzieło. Zrobiłaby to inaczej, ale grunt to skuteczność. Milczała.

Mina

Czarnula przyglądała się towarzyszce. Kiedy Entari podeszła do niej, ukłoniła się i rzekła zadowolona:
- Proszę się częstować. Smacznego życzę.
Na pysku miała uśmiech i zadowolenie. Była z siebie dumna. Patrzyła figlarnie na Ethir, po czym zdyszana położyła się na ziemi czekając aż wadera zacznie jeść.

Entari

Wilczyca podeszła do rozszarpanego gardła. Wciągnęła zapach krwi głęboko do płuc. Schyliła głowę i napiła się szkarłatnego płynu. To jej wystarczyło. Oblizała zgrabnie pysk i odstąpiła od posiłku. Usiadła na ziemi i obserwowała otoczenie chłodnym,sceptycznym wzrokiem.

Moon

Do nozdrzy białego samca dochodził zapach odpowiadający jego upodobaniom. Powoli ruszył w tym kierunku, węsząc. Szybko też zjawił się koło dwóch samic. Jego błękitne oczy zabłyszczały, opadając na Entaria później na Mine. Kąciki jego ust powędrowały ku górze. - Witam - powiedział, kłaniając się lekko. Nie znał się od tej strony...

Mina

Mina przekręciła śmiesznie łeb i spojrzała na wilka. Był cały biały co jej się w nim podobało. Białe wilki podobały się Minie chociaż... Diablo. Za nim tęskniła. W jej złocistych oczach pojawił się cień smutku. Po chwili jednak wyciągnęła łapę, jak na powitanie i rzekła spokojnym głosem.
- Mina z watahy ognia. Lat cztery. Miło poznać.
Wyrecytowała to automatycznie i bez pośpiechu. Znała ten tekst na pamięć więc nie trzeba się było dziwić, że jej głos brzmiał sztucznie.

Entari

- Witaj - powiedziała miękko, ale wciąż chłodno Entari. Skinęła przy tym delikatnie głową. Nie znała białego wilka toteż spojrzała mu głęboko w oczy. Jej wzrok był ostry i przenikliwy. Zawsze tak robiła przy nowo spotkanej istocie. Podobno oczy są zwierciadłem duszy, a wilczyca potrafiła z nich wyczytać więcej niż ktokolwiek mógłby się spodziewać.

// Piszemy w kolejności: Moon, Mina, Entari, dobrze? //

Moon

Kita basiora nieznacznie poruszyła się. Wspomnienie ostatnich spotkań, nie pozwalało mu się odprężyć, przy nowo spotkanych. Obserwował więc wilczyce znajdujące się koło niego uważnie. – Moon, Wataha Natury – powiedział, a jego wzrok wędrował wokoło. Westchnął i przysiadł na ziemi, by nie sterczeć jak jakiś słupek.

Mina

Minie znowu wrócił uśmiech. Rozbawiła ją ta sytuacja. Nie zważając na towarzystwo, roześmiała się z całego serca. Przewróciła się na grzbiet i zapatrzyła w niebo. W wiosenne niebo! Białe chmury przesuwały się po błękitnej, niebiańskiej toni. Dopiero lekki wiatr uprzytomnił jej, że są z nią inne wilki. Podniosła się i rzekła zadowlona:
- Wybaczcie ale mamy tak wspaniałą pogodę. Ech... wspomnienia.- westchnęła i spojrzała na błękitne oczy Moona.
Wataha natury, powiadasz? A to Ci dopiero..., pomyślała Mina i uśmiechnęła się do siebie pod nosem.