Niewielki zagajnik.

Jast · Gość

Jast znudziła się obserwacja. Zgłodniała, więc postanowiła coś upolować. Akurat wypatrzyła małego królika. W sam raz dla niej. Jak zwykle zakradła się jak najbliżej, a później zaczęła pościg. Królik w połowie drogi opadł z sił, a Jast nie tracąc czasu zagryzła go. Po obiedzie napiła się. Miała już wszystko czego chciała, więc chwilę poleżała chwilę i wybiegła.

Fushigi

Przyglądał się Anie. On też czuł emanujące od niej ciepło, było.. miłe. Fushigi przez długi czas bał się jakikolwiek uczuć.
Jego uszy również połaskotało wcześniej gwizdanie, ale ludzi tu nigdy nie spotkał, toteż nie przejął się.
- Hej Deina - rzucił z uśmiechem. Rozplątał ogonki - wstydził się nieco.
Oprowadził wzrokiem wybiegającą, czarną wilczycę, po czym spojrzał na Anahate.
- Ładnie dziś wyglądasz - szepnął nieśmiale.

Anahata

- Dziękuję...- odparła cicho i znów oblała się rumieńcem. Nigdy nie słyszała takich słów. Nikt nigdy nie zwracał na nią uwagi pod tym kontem. Wszystkie puste wręcz wilki, które napotykała miały w życiu jeden cel- być najlepszym, być pępkiem całego świata. A Fushi był inny, wyjątkowy. Uwielbiała go.

Fushigi

Uśmiechnął się szeroko do białej wadery, bardzo lubił jej towarzystwo. Sprawiało, że życie od razu wydawało się lepsze, że zapominał o goniącej go przeszłości. Przy niej czuł się wspaniale.
Patrzał jej w oczy niczym zahipnotyzowany, nie umiał oderwać swojego wzroku, ona kradła jego spojrzenie, skutecznie. Wbijał swoje źrenice prosto w jej - tej chwili nie oddałby nigdy. Miała takie piękne oczy.
Owinął ją delikatnie ogonkiem jej ogonek, znów. Nie wstydził się już tak bardzo, a rumieniec zszedł mu z twarzy.

Anahata

Ich ogony tańczyły razem owijając się wokół siebie. Anahata wpatrzona w oczy Fushiego zapomniała o wszystkim. W myślach fruwała z wilkiem w obłokach, uradowani, jak małe szczeniaczki. Wszystkie przytłaczające ich szczęście emocje znikały. Cała przeszłość, powoli- jak bańki mydlane- pryskała. Liczyła się ona i on. Dwa złączone mechanizmy, które się napędzały. Nigdy nie czuła się tak szczęśliwa, chociaż nie skakała teraz z radości, nie śmiała się. Była tu i teraz, z NIM...

Fushigi

On również wlepiał swoje ślepia w jej, zapatrzony siedział tak i nie chciał nigdy kończyć tej chwili. Zatapiał się, nurkował w jej oczach, niczym w głębokim oceanie, bo właśnie takie były; głębokie..
Nic nie było już tak straszne, w sumie, prysło. Było mu miło i czuł się bezpiecznie, może dlatego, że miał kogoś u swojego boku? Dawało mu to niezwykłą dozę szczęścia, chciał trwać tak zawsze.
Uśmiechnął się.

Anahata

Ona również uśmiechnęła się. Zające kicały obok nich radośnie nie czując zagrożenia. Jakaś sarna przebiegła przyglądając się dwóm wilkom. A oni leżeli i się na siebie patrzyli.
- Fushi...- zaczęła cicho wadera- Fushi... ja, ja, ja...- Ana zamilkła. W jej głowie krążyło pytanie A co jeśli...?. Anahata musiała się przełamać, chciała... nie umiała, nie mogła. Dlaczego to było takie trudne?! Szukała pomocy w Jego oczach. Błagała go swoimi ślepiami, by jej pomógł.

Fushigi

Słuchał patrząc w jej przepiękne oczy, oczekiwał dalszego potoku sytuacji.
Kiedy Ana zaczęła Fushi nieco się przestraszył.
- Nie mów tego. Nie musisz - mruknął z uśmiechem. On sam również nie byłby w stanie, to silne słowa.
Przeniósł wzrok na Deine. Oni się tu migdalą, a ich alfa stoi samotnie.
- Pst, Ana. Zapomnieliśmy o Deinie - szepnął śmiejąc się pod nosem.
Przeturlał się wesoło.
- Ktoś głodny?
Ah ten Fushigi, szczeniak w duszy, a to się odbija..

Anahata

Anahata wyrwana z transu potrząsnęła łbem i wyciągnęła się. Po jej karku przeszedł miły dreszczyk.
- Skłamałabym, gdybym powiedziała 'nie'- odparła wesoło Ana szukając wzrokiem jakiejś sarny.
- Wszystkie smaczne kąski przetoczyły się, jak...- powiedziała Ana i zamilkła. Z uśmiechem spojrzała na Fushigiego podnosząc brwi znacząco. To co przed chwilą się stało było dla niej tak magiczne i piękne, że nigdy jej się to nie śniło. Znowu przystanęła i się zamyśliła. Szkoda, że to nie mogło jeszcze potrwać. Miała nadzieję, że to nie było jednorazowe, że jeszcze będą leżeć obok siebie, a ich łby zwrócone do siebie będą ubrane w delikatne uśmiechy. Fushi od tamtego momentu zaczął być jej powietrzem. Jej nałogiem. Darzyła go wielkim uczuciem. Wiedziała, że on to wie, że wyczytał to z jej oczu, z barwy jej głosu. Ale czy on? Mogła tylko wierzyć i chcieć by tak było. Z biegiem czasu i ona zrozumie jego słowa. I ona będzie umiała z nich czytać. Należy czekać.

Deina

Deina była wpatrzona w jezioro, siedziała na ziemi i oglądała jak to wiatr pieścił lekkie fale łamiące się na mulistym brzegu. Wzrok przeniosła na zakochanych. Wtedy właśnie pomyślała że miłość jest piękna. Na początku Deina była samotniczką przemierzającą świat z wieczną powagą. Teraz poczuła że na jej twarzy ukazuje się lekki uśmiech, co przedtem bardzo rzadko robiła. Następnie przeniosła swój wzrok na swych towarzyszów i odparła:
- Ja jestem bardzo głodna... - zaczęła z uśmiechem - jak wilk! - dodała chichocząc.